دسته بندی:یادداشت‌ها

نفت در تاریخ ایران فقط یک منبع درآمد نیست؛ یک روایت است. روایتی که از حیاط اندرونی قاجار شروع می‌شود، از دادن‌های تاریک امتیازات استعماری می‌گذرد، و به همت دکتر مصدق در ملی شدن صنعت نفت و دفاع تاریخی او در سازمان ملل بر دودکش‌های آبادان قد می‌کشد، و بر امواج قیمت نفت سوار می‌شود و سرانجام، دو پار می‌شود: یک پار در سال ۱۳۵۰ در نیمه دهه ۱۳۵۰ «در طلایی» جهش اقتصادی را به روی کشور می‌گشاید و پار دیگر در سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۰ اما هر دو پار، به‌جای عبور هوشمندانه، گویی کورمال کورمال وارد اتاقی دیگر می‌شود: اتاقی پر از سـراب، تورم و تمرکز قدرت.

سکوت جامعه همیشه به یک معنا نیست. گاهی نشانه‌ای از اعتماد است، گاهی حاصل ترس، و زمانی نیز از دل ناامیدی یا حتی انتظار برمی‌خیزد. برای فهمیدن این سکوت باید فراتر از ظاهر، به بستر اجتماعی و سیاسی نگاه کرد.

با رمز واژه ی« وفاق» هیچ اهمیتی به برنامه های دولت هم نمی دهند.تمامأ سنگر بان یک سنگر خیالی هستند که وجود خارجی ندارد، «طمع»و«ریا» دو بال پروازی مدیران ما شده است،هر جا کار پیش رفت که فبها،هر جا هم نشد،یا «دخالت نمایندگان است »یا «فشار وزارتخانه» یا« جنگ دوازده روزه»

اما آیا می‌توان این نوع همکاری را به رقابت‌های انتخاباتی که بیشتر  در قالب شعارهای گوناگون پیش می‌رود، تعمیم داد؟

در جهانی که رقابت برای سلطه بر مسیرهای تجارت جهانی ، انتقال انرژی ، دیتا و همچنین مسافرهر روز پیچیده‌تر و فشرده‌تر می‌شود، ایران با موقعیتی که روزگاری مرکز تمدن‌ها و مسیرهای جهانی بود، امروز بیش از هر زمان دیگر از متن به حاشیه رانده شده است. این حاشیه‌نشینی نه از فقر جغرافیا که از سوءمدیریت، لجاجت‌های سیاست خارجی، ناتوانی در دیپلماسی اقتصادی، و نادیده‌گرفتن ضرب‌آهنگ توسعه جهانی نشأت می‌گیرد.

یک سال از آغاز به کار دولت چهاردهم گذشته و بسیاری از شهروندان منتظر تحقق وعده‌هایی هستند که پیش از انتخابات داده شد: شفافیت در سیاست‌گذاری، کاهش محدودیت‌های فضای مجازی، و احیای اعتماد عمومی به اینترنت آزاد.

در دل بحران‌های عمیق اجتماعی و سیاسی، گاهی آنچه بیش از ساختارها و قوانین نگران‌کننده است، شخصیت کسانی‌ است که قدرت را در دست دارند.

اگر سیاستگذاران جمهوری اسلامی خود با برگزاری رفراندوم و مشارکت مستقیم مردم، تغییرات لازم را بدست خود ایجاد نکنند، ممکن است شرایطی پیش آید که انجام آن دیر و یا غیر ممکن شود‌.

در نظام‌های سیاسی، امید اجتماعی یکی از مؤلفه‌های کلیدی برای انسجام و پایداری اجتماعی محسوب می‌شود.