دسته بندی:یادداشت‌ها

جامعه ایران در دهه‌های اخیر با انبوهی از مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست‌محیطی مواجه بوده است که حل‌نشده باقی مانده و در طول زمان به صورت لایه‌های متراکم بر روی یکدیگر انباشته شده‌اند. این پدیده که می‌توان آن را «انباشتگی اجتماعی» نامید، نتیجه‌ی عدم تداوم در سیاست‌گذاری، ضعف نهادهای مدنی، گسست نسلی و بحران اعتماد عمومی است. این نوشتار به تحلیل ابعاد مختلف این انباشتگی‌ها، ریشه‌های تاریخی آن و پیامدهای کنونی‌اش بر پویایی جامعه ایرانی می‌پردازد.

اخیراً سرگئی لاوروف، وزیر خارجهٔ روسیه، در اظهاراتی مدعی شد که «مکانیزم ماشه» (snapback) یا سازوکار بازگشت خودکار تحریم‌ها علیه ایران، در جریان مذاکرات نهایی برجام مستقیماً بین محمدجواد ظریف و جان کری تنظیم و نهایی شد، و سایر طرف‌ها از جمله روسیه فقط «ناظر» بودند.

در سیاست، همیشه همه‌چیز حاصل برنامه‌ریزی نیست. گاهی یک اتفاق غیرمنتظره، مسیر کشورها را دگرگون می‌کند؛ گاهی یک بحران جهانی سرنوشت دولت‌ها را رقم می‌زند.

ایران وضعیت منحصربه‌فردی دارد: یک نظام دینی-اقتدارگرا با اقتصاد نفت‌محور و جامعه‌ای پویا و متصل به جهان مدرن. همین ترکیب باعث می‌شود که مسیر آینده‌اش، به ویژه تحت فشار نسل جوان و تحولات منطقه‌ای و جهانی، به‌سختی قابل پیش‌بینی باشد.

این مقاله چکیده ای از یک پژوهش و تحقیق علمی است که با نظارت و راهنمایی جمعی از اساتید محترم دانشگاه طراحی و اجرا شده است.

اخیراً سخنگوی دولت ایران اعلام کرده که جمهوری اسلامی پیشنهاد مذاکره مستقیم با آمریکا و برخی طرف‌های اروپایی را داده، اما این پیشنهاد پذیرفته نشده است.

قانون، ستون فقرات هر جامعه‌ای است. اما در ایران، مشکل اصلی نه در نبود قانون، بلکه در اجرا نشدن آن است. ما کشوری پرقانون هستیم، اما هر بار که به زندگی روزمره نگاه می‌کنیم، می‌بینیم بسیاری از مصوبات یا روی کاغذ مانده یا تنها به‌صورت گزینشی اجرا می‌شود.

انسجام پیام داخلی و خارجی؛ نقد حملات اخیر هم به افکار عمومی داخل پاسخ می‌دهد و هم در سطح جهانی شنیده می‌شود.

ایران معاصر با مشکلاتی چون انسداد سیاسی، تورم ساختاری، مهاجرت نخبگان، شکاف سنت و مدرنیته و محدودیت در تعامل بین‌المللی روبه‌روست. این شرایط یادآور بن‌بست‌های فکری اروپا پیش از رنسانس است؛ جایی که امکان شکوفایی استعدادهای انسانی محدود شده بود.

مرگ سیاسی یک حاکم به معنای پایان واقعی و عملی نفوذ، اقتدار و مشروعیت او در عرصه سیاست است.