آیت الله هاشمی رفسنجانی در خاطرات خود از دوران مبارزه روایت جالبی از این محافل دارد:
یکی از تفریح‌های ما این بود که ساعتی دور هم می‌نشستیم و بنا می‌گذاشتیم که هرکس یکی دو شعر با صدا بخواند. برای بعضی از دوستان، خواندنِ با صدا سخت بود، ولی با اصرار همه را وادار می‌کردیم و زمینه جالبی بود.
در نظر بگیرید که آواز خواندن آقایان طالقانی و منتظری چه صحنه دلپذیری می‌سازد! خودم هم صدای خوبی ندارم. یکبار بعد از خواندنِ من آقای طالقانی به شوخی گفت: حالا می‌فهمیم فلسفه حرمت غِنا چیست!
از اینجا برای من خاطره‌ای تداعی شد از زمانی که در اصفهان منبر می‌رفتم: «یکبار روضه را با صدا خواندم. یکی از علاقمندان من، بعد از منبر همراه من سوار ماشین شد و گفت: من می‌خواستم از شما خواهش کنم که بعد از این روضه را با صدا نخوانید!»/فراروز
