پیمان معادی در اعتراض به حکم سعید روستایی نوشت:
سعید جان، خنده‌دار و باعث تاسفه اگر کسی فکر کنه احکام عجیب و غریب روی کاغذ می‌تونن قدری از خلاقیت یا دغدغهٔ هنرمند نابغه‌ای مثل تورو کم کنن یا درروند پیشرفت وموفقیتت خللی وارد کنن.
من افتخار این‌رو داشتم که درتمام سه فیلمی که ساختی بازی کنم و با شناختی که ازت دارم مطمئنم همهٔ این سختی‌ها و تهدیدها برات تبدیل به تجربیاتی بکر و درخشان میشن تا فیلم بعدیت رو برای مردمی که همیشه مسائل و مصائبشون دغدغهٔ اصلیت بوده بهتر ودیدنی‌تر از قبل بسازی.
سینماگر بودن در همهٔ دنیا کار سختیه ولی مادر ایران یاد گرفتیم که برای نگارش و نمایشِ قصه‌هامون باید از همهٔ هنرمندان جهان قوی‌تر، پوست‌کلفت‌تر، صبور‌تر و البته امیدوارتر به آینده باشیم.
بهترین آثار هنری جهان عمدتا توسط آرتیست‌هایی خلق شدند که مرارت بیشتری کشیدند و شاهکارهای سینمای خودمان در دهه‌های گذشته بهترین گواه این حقیقت هستند.
متاسفم که در سال‌های اخیر این جمله همیشه ورد زبانمان بوده که ” این نیز بگذرد” ولی سعید عزیز،
واقعا هم گذشته؛ هرچند سخت و هر چند پر هزینه. در نهایت اما هنرمندان درخشانی مثل تو مانده‌اند و می‌مانند و می‌سازند؛ همون‌طور که بزرگان ما در گذشته با همین رویه شاهکارهای فرهنگی و هنری مارو در زمینه‌های مختلف خلق کردند.
و البته ناگفته نماند که همهٔ صادر کننده‌های این احکام عجیب، همهٔ مبصرها و تنبیه‌کننده‌ها رفته‌اند و میز و صندلی‌هایشان را نفر بعدی تصاحب کرده تا آنها هم بخش اعظم هوش و استعداد خودشون رو به خدمت اختراع ممنوعیت‌های بکر و خلاقانهٔ جدید بگیرند.
مثل ممنوع‌المعاشرت کردن تو با جماعت سینمایی. (راستی این متن معاشرت من با تو بود نه برعکس، بنابراین برای تو جرم محسوب نمیشه)
و در آخر هم باید بگم که سعید نازنین، تو معاشر سینمایی من نیستی؛ تو رفیق من و مثل برادر کوچک‌تر من بودی و هستی.
این روزها بیشتر از هر زمان دیگه‌ای مشتاق معاشرت با تو و گپ و گفت‌های سازنده و پرشورمون هستم.
به زودی کنار هم می‌شینیم و چاییِ گفتگومون رو با سوهان سوغاتیِ تو شیرین می‌کنیم تا خوشی و کِیف و حالمون دو چندان شه.
