به گزارش هراز خبر و به نقل از گلونی، در بسیاری از مناطق روستایی، میلیون‌ها زن و کودک در هند روزانه برای انتقال آب مورد نیاز خود تلاش می‌کنند.
حدود ۱ نفر از هر ۵ نفر در روستاهای هند به آب آشامیدنی دسترسی ندارند و برای دسترسی و انتقال آب باید ۲ تا ۱۰ کیلومتر پیاده روی کنند.
آب آشامیدنی به طور سنتی توسط زنان و کودکان و حتی افراد مسن در سطل‌های ۱۸ لیتری جمع آوری می‌شود که در مدت زمان طولانی (۳ تا ۹ ساعت) روی سر خود حمل می‌کنند.
این باعث آسیب به گردن و ستون فقرات می‌شود و یک خطر جدی برای سلامتی است.
زمینه زیادی برای آلودگی آب وجود دارد زیرا سطل‌ها معمولاً پوشش ندارند و همچنین هنگام حمل آب در سطل‌های باز آب قابل توجهی از دست می‌رود.
پس راه حل چیست؟ مخازن آب روی چرخ ما. این محصول که در مناطقی مانند دارجلینگ، بانکورا، پورولیا و غیره معرفی شد، تأثیر اجتماعی بسیار مثبتی داشته است.
در ایران هم نیاز به تولید این مخازن غلطان آب داریم در روستاهای گیلان، سیستان و بلوچستان و زاگرس بسیاری از روستاییان و عشایر هنور با دبه آب جابجا می‌کنند.
لذا با مدیر یکی از شرکت‌ها در خصوص تولید این مخازن گفتمانی داشتم امید به نتیجه برسد و باری از دوش کودکان و زنان برداشته شود.
حمل آب برای شرب و کاشت محصولات در باغچه خانگي در روستاهای آفریقای جنوبی اشتغال خردی که استفاده از سبزیجات تولیدی سلامت زنان و کودکان را بهبود می‌بخشد. از طرف دیگر ساعات راه پیمای ومشقات حمل آب را کاهش داده است.
در جنوب شرقی ایران زنانی هستند که هر روز کیلومترها راه می‌روند تا دبه‌های خود را پر از آب کنند و این بار سنگین را به خانه بیاورند.
قصه پرغصه آب فقط تصویر خشک شدن رودخانه‌ها و تالاب‌ها نیست و در لایه‌های زیرین این مشکل آسیب‌های اجتماعی متعددی بروز پیدا می‌کنند که کولبری آب تنها یکی از مصادیق آن است.
کولبران آب زنان و دخترانی هستند که کیلومترها راه می‌روند تا خانواده‌اشان بدون غذا و آب نماند. مطابق آخرین آمار وزارت نیرو حدود سه هزار روستا با جمعیت ۷۰۰ هزار نفری در سیستان و بلوچستان فاقد خطوط لوله کشی آب هستند و همچنان با تانکر به آن‌ها آب رسانی می‌شود.
وزارت نیرو به ازای جمعیت ثبت شده هر روستا سهمیه‌ای رایگان در نظر گرفته است اما این سهمیه حتی کفاف آب شرب مردم روستا را هم نمی‌دهد و روستاییان مجبور می‌شوند که برای تامین آب مورد نیاز خود به هر تانکر اضافه پول بپردازند.
اما بخش زیادی از مردم روستاها در جنوب سیستان و بلوچستان توان پرداخت این هزینه‌ها را ندارند و زنان ناچار می‌شوند که برای تامین آب مورد نیاز خود دبه‌های آب را پس از پر کردن از رودخانه‌ها یا هوتک‌ها تا روستا حمل کنند.
زمانی که از مصادیق خشونت علیه زنان صحبت به میان می‌آید عده‌ای تنها معضلات زنان و دختران تحصیل کرده شهری را می‌بینند.
غافل از اینکه زنان بسیاری در روستاهای دور ایران شب‌ها با درد کمر و استخوان ناشی از حمل بار بسیار و کولبری روزانه آب سر به بالین می‌گذارند و وضعیت خشکسالی و تنش‌های آبی منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنند هم به حدی رسیده که حتی امید ندارند که روزی روی آسایش را ببینند.
نکته اینجاست که موضوع کولبری آب تنها محدود به سیستان و دختران بلوچ نمی‌شود.
بلکه در روستاهای لرستان و چهار محال بختیاری و حتی گیلان نیز زنان و کودکان به واسطه تامین آب که از حداقل‌های نیاز بشری است، مجبور است ساعت‌ها تلاش کند.
نتیجه این تنش‌های آبی و رنجی که خانواده‌های روستایی تحمل می‌کنند؛ آن‌ها را وادار به مهاجرت می‌کند.
حال اینکه دولت مردان چه می‌کنند، نمی‌دانم.
سال‌هاست که دیگر به این موضوع فکر نمی‌کنم. می‌اندیشم که من چیکار می‌توانم بکنم.
تجربیات سایر مناطق دنیا را برسی کردم دیدم فرق نمی‌کند در راجستان باشید یا در دشتیاری چابهار یا زلقی لرستان و چهارمحال یا روستای‌های هیرکانی گیلانی.
زنان و کودکان برای حمل آب دچار مشقت هستند. فن‌آوری ساده و کاربردی مخازن غلطانی به روایت هندی‌ها «پاتتوون» یا آفریقایی‌ها «هیپو»، می‌تواند مشکل حمل آب را تا حدود حل کند.
امیدوارم صنایع تولید مخازن پلی اتیل کشور به عنوان یک مسئولیت اجتماعی به تولید این مخازن برای عشایر و روستاییان همت گمارند.
تمدن جنوب و شرق ایران تمدن سیلابی است
پایان پیام
نویسنده: مصیب شیرانی، انجمن حافظان طبیعت و محیط زیست ایران
